Friday, April 27, 2007

MUSICOTERAPIA

Uno (o dos) de esos días en los que crees que van a ser normales, que no vas a hacer nada especial, pero luego resulta que sí...
Uno (o dos) de esos días en los que quieres mandar el trabajo a la mierda, en los que quieres volver a ser una cría para no tener que pensar en responsabilidades, en cosas de mayores, en pagar el alquiler la semana que viene, en qué estará pensando, en qué estará (y estaré) sintiendo...

Y resulta que, una (o dos) veces más, la música me arregla el día...

Jueves 26 de Abril, Antzoki: "Mendebala" Maketa Lehiaketaren Finala (o lo que es lo mismo, final de un concurso de músicas tradicionales vascas):
- Tantas opciones, no quiero elegir, pero puedo!!
- Quiero aprender a tocar la txalaparta (déjate de ostias y busca tu tiempo, haz lo que siempre has querido hacer, vive, canta, siente...)
- 00:00 h. Zorionak! Niretzako oso garrantzitsua zarelako! ...
- Mañana no voy a clase (será que estoy tomando decisiones???)
- Tranquila, hay tiempo para todo...
- "Ni mañana hay clase, ni en junio volvemos a casa"
- Saturday night...
- Definitivamente, se nos ha caido un mito!!!!!!!!!!! (Anna y Tamara, guardaremos el secreto... Sería como decir que los reyes magos no existen... Sssshhhhhhhh)

Viernes 27 de Abril, por fin... Bilborock!!!: Concierto de Dani Flaco.
- 8 euros... No puedo
- Nervión, conversación, zorionak zuri!!!
- Sanfran, master, cooperación, voluntariado, venir y marchar, principio y final...
- "Si venís en un cuarto de hora no pagais entrada"...
- Pintxo de tortilla
- Kontzertua!!
- Es Jordi Pujol!!!!!!!!!!!!!
- Beste bat... Un altra!!!!!!!!! (Coño! Sé euskera!!!)
- De verdad, déjate de ostias!!!
- Me ahorro la entrada, pero me llevo el cd.
- Pero a ver, cuantas catalanas hay aquí??
- Ana, con una "n".
- Natalia, también con una "n".
- Definitivamente, somos unas gruppies...
- Potes por el Casco.
- A descansar... www.daniflaco.es (Que se joda el del .com!)


Déjate de ostias...

¡Vive!

Monday, April 23, 2007

A PRIMAVERAR!

Sábado 21 de Abril. Mediodía.

La gente empieza a llamar al número 31 de Erronda Kalea: Nos vamos de picnic!!! (Motivo: Celebrar el cumpleaños de Anna y que ha llegado la primavera).
Llegamos al Parque de Etxebarria y montamos la paradita: Toallas, sol, comida y risas.

Menú: Entrantes (Tamara y Núria), guacamole (Anna), albóndigas (Edu), tortilla de patatas (yo misma), comida china (Marta y su amigo Mikel) y pastel de arroz (Alexis). (Juan y sus muelas del juicio llegaron más tarde).

Después de degustar todo lo que había sobre el mantel profesional para picnics que había traido Alexis, estuvimos un buen rato "primaverando" (Anna, em va encantar el verb!). Guitarra, pelota de fútbol, siesta (o al menos descanso), regalos, todo Bilbao ante nosotros y todo el tiempo del mundo.

A unos metros de nosotros una mujer en bikini con sus dos hijos pequeños. La mujer, inmóvil, tomando el sol y gritando a los niños cosas como "Yeraaaaaaaay!!! Deja de tocar los cojones a tu hermana!!!!!!!!". Muy bien señora, así seguro que su hijo aprende a relacionarse y desenvolverse en cualquier situación... (Eso de jugar un rato con ellos ya no se lleva, no?).

Al poco rato, Alexis se dispuso a dar unos "toques" (así lo llamais los chicos, no?) con el balón y el niño no tardo ni cinco segundos en intentar aprobechar la única oportunidad de jugar con un adulto que iba a tener en toda la tarde. (Me encantó ese "puedo jugar?", como cuando eramos pequeños y lo único que tenías que hacer cuando te apetecía algo era pedirlo... Sin más!). Después de unos toques, el niño decidió que quería aprender a tocar la guitarra conmigo, así que estuvimos un rato intentando (sin éxito) tocar la Banda Sonora de Los Lunis. (He descubierto que me sé la canción!! Oh, dios mío!!!!). Después de un rato con el niño (Yeray, alias "dejadetocarloscojonesatuhermana"), su hermana, Saray, también quiso tocar un rato la guitarra. Cuando se cansaron estuvieron jugando a fútbon con Alexis y Edu, y cuando se aburrieron también de ellos se fueron con Juan a dar un paseo (la madre ni se inmutó al ver que sus hijos se habían ido con un desconocido y no volvían en un largo rato).

Finalmente, los niños se cansaron de nosotros... Pero volvimos a hacer amigos. Un chico y una chica de unos 30 y algo años nos pidieron si nos podían hacer una encuesta a cerca de Dios...

...

Bueno, es simplemente una encuesta, así que unos cuantos respondimos (momentazo cuando después de haber despotricado contra la iglesia y toda su política nos dijeron que eran de una parróquia de Bilbao). Respetaron nuestras opiniones, aunque la chica terminó con un "espero que Dios aparezca en vuestras vidas y lo sintais como yo lo siento".

La "señora" se levanta y se va con sus hijos. Cuando pasa por nuestro lado nos dice "gracias".

...

Pienso en la cantidad de niños que me explican cosas en clase porque en casa no les hacen ni puñetero caso (eso sí, tienen todos los videojuegos del mundo para mantenerlos entretenidos, calladitos e inmóviles en el sofá).

Bajamos al casco y nos despedimos hasta la noche. A las 11:00 en casa para acabarnos el Aigua de València que ha hecho Anna. Nos pasamos media noche jugando a juegos chorras, riendo, preguntando... Y por supuesto, acabamos en el Antzoki, pero eso ya es otra história...

Monday, April 16, 2007

TRIFÁSICO Y CONVERSACIÓN. CON HIELO, POR FAVOR...

Después de un momento complicado en Bilbao decidí que no podía irme sin hacer algo para solucionarlo. Así que hice lo que creía que tenía que hacer: Volver a empezar!

Después de irme a dormir a la una y media de la madrugada y dar vueltas y vueltas en mi cama inclinada, el despertador de mi móvil sonó a las 4:30 de la mañana. El taxi me esperaba a las 5:15 en la puerta de casa para llevarme al aeropuerto. Una vez facturadas las maletas, tenía más de una hora para subir al avión, así que desayuné mientras escuchaba una y otra vez una canción the "The Kooks" que me hizo sentir muy bien. Estuve todo el día escuchando esa canción (y creo que la he escuchado más de una vez al día desde entonces). En definitiva: Al que no le guste...
Estos diez días han sido de reencuentros (como cada vez que vuelvo a Barcelona), pero entre tanto estres por poder ver a toda la gente que me importa he tenido tiempo para pensar mucho. De hecho, creo que ver a esa gente ha sido lo que me ha hecho pensar tanto. Quedas con alguien y después de hablar durante horas con esa persona te subes al metro y de camino a casa piensas que no eres la única, que todo el mundo busca su camino, que no todo el mundo lo encuentra así como así... (Gemma, creeme, lo tuyo es una excepción!!). Pero en el fondo se trata de eso, no? De buscar y de seguir buscando cuando ya has encontrado algo. De crear tus propias etapas a tu propio ritmo.
No nos engañemos, no han sido las vacaciones perfectas, pero creo que Barcelona y la gente con la que he estado estos días me han dado energías renovadas y he vuelto a Bilbao con más ganas aun (y con más cosas en mi cabeza). Gracias por las horas que me habeis regalado estos días... Por invitarme a comer (aunque pague la empresa) y poder volver a hablar un rato a solas... y porque nadie comparte tantas cosas conmigo como lo haces tú, por pasear conmigo a las 3 de la mañana y cantar cuando suena LA canción de Barón Rojo, por apuntarte a todos mis planes y tener tan claro lo que quieres (Ves a por ello! La Llotja aun no sabe lo que está a punto de ganar!), por explicarme cosas bajo la lluvia y perdernos por Barcelona (sabes que mis botas aun estas húmedas???), por el café en el bar de la universidad de medicina (fue como volver al bar de mi uni, cuando tomaba café con los colegas entre clase y clase... o durante...), por ser "arrolladoramente" sincera y por saber en cada momento lo que pasa dentro de mí sin necesidad de que yo diga nada, por hacerme reir una tarde entera y no querer irme... y hacerme sentir que puedo explicarte cualquier cosa (recuerda, me debes una comida), por seguir txukunando en nuestro sitio mucho tiempo más (para cuando un paseo juntas por la Kontxa?), por becausing non-stop, por el paseo por las cererías de Barcelona (grandes descubrimientos), por estar dispuestos a compartir noche y mesa con cualquiera y saber de antemano que va a ser genial...
Por regalarme pequeños momentos...
Muchos de ellos los he acompañado con uno de estos... Mis trifásicos se merecían un sitio en mi blog!

Thursday, April 12, 2007

ZORIONAK, KORKI

Post en català (perquè si ho faig en castellà em mata).

Ja fa més d'un any que vaig començar a fer euskera... I qui m'hauria de dir que viuria amb una companya de classe amb la que casi no vaig ni parlar!!!!


Al dia següent de la meva arribada a Bilbao, em vaig veure amb aquesta imatge surrealista, l'Anna portant una taula de l'Ikea al cap per mig Bilbao (d'Abando a casa)... Un cop comparteixes això...





Pots compartir excursions (per quan Ondarroa???????), netejes, tornades a casa després de classe, tornades a casa després de la feina, dijous nit (avuí és el primer dijous nit que no surto en mesos!!!!!!!!), mirades còmplices, tota la saga d'Star Wars (qué fort lo de la Leia!!!!!!! Encara flipo!!), cine (siusplau, no escullis més pelis!!), dinars, sopars, esmorçars (els millors, abans d'anar a dormir), el batejament de tres peixos (i l'enterrament de dos :S), nits surrealistes, nits mooooolt surrealistes, matins post-nit surrealista, fogueres a la meva habitació, gymkhanes (qui t'ho havia de dir, eh???), converses, converses, converses..., lluita anti-cucaratxes, reparació de ploms (som unes craks!!), compartir, compartir, compartir...


Sense dubte, tot això no hagués sigut tan guai sense poder compartir el meu dia dia amb el teu!




M'encanta compartir moments amb tu... Primer aniversari que compartim!!!!! (Encara que sigui en la distancia)... Compartirem més, oi???





Mila muxu, polita! Eta Zorionak!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Friday, April 06, 2007

I MOVE IN MY OWN WAY...

En Barcelona...

Después de un momento complicado en Bilbao, me he dado cuenta de que todo esto ha valido la pena, de que no me arrepiento de nada, de que tomé mi decisión y fue la correcta, de que lo que elegí no fue ni más ni menos que vivir... Bien elegido, no?

Después de un momento complicado en Bilbao, me he dado cuenta de que siempre puedo volver a empezar, de que no se tiene que dar nada por perdido, de que, a veces, lo mejor es simplemente dejar que la gente sienta lo que quiera sentir y sentir lo que tú quieras sentir.

Después de un momento complicado en Bilbao, me he dado cuenta de que ya no caigo más veces en la misma piedra.

Después de un momento complicado en ese maravilloso sitio que es Bilbao, me he dado cuenta de que "but uh oh"...
Después de un momento complicado en Bilbao, orain ni hau naiz...

Sunday, April 01, 2007

ZORIONAK, JUAN!

Pues eso! Zorionak, Juan!
Ayer fue el cumpleaños de Juan, así que después de comer mis anginas y yo nos arrastramos hasta su casa (Tamara y Jon ya estaban allí).
¿Y qué hace una filóloga entre tres politólogos???? Pues jugar al tabú!!!! (Y reconocer mi incultura monumental madrileña).

Tarde de charlas, risas y... segundo concierto del fin de semana! Esta vez un poco más heavy... Boneshakers!
Cena por el casco viejo, una especie de mojito "imperialista" y un encuentro inesperado al volver a casa...
-"Eres catalana?"
-"Sí."
-¿Y hablas catalán?

...

Pues eso... A disfrutar de los 24!!!!

PARA AQUELLOS QUE SE HAN IDO...


30 de Marzo de 2007. 22:00. Azkena Bilbao. Concierto de Habana Blues Band...


Y habaneando (de dcha a izq): Ana, Marisa, Mar, Macarena y yo.

Me siento atrapado
de lo que he vivido.
Preso del destino siempre, siempre
siempre fue lo mismo.
Todos somos sombra,
todos somos hijos...
I have a dream.
Muéstrale, muéstrale el camino.
Para aquellos que he han ido...
Todos somos lágrimas tatuadas de mi Habana Blues... Blues...
Todo lo que pasa,
todo lo que fuimos...
Cómo pesa el alma
sólo de pensar, sólo de pensar lo mismo.
Todos se han marchado
buscando el camino,
todo lo que he amado,
todo, todo, todo, todo, todo, todo lo perdido...
Para aquellos que se han ido...
Todos somos lágrimas tatuadas de mi Habana Blues... Blues...
Me siento atrapado
de lo que he vivido.
Preso del destino siempre, siempre,
siempre fue lo mismo.
Todos somos sombra
todos somos hijos...
I have a dream.
Muéstrale, muéstrale el camino.
Para aquellos que se han ido...
Siempre fuimos lágrimas tatuadas de mi Habana Blues... Blues...