Sunday, June 10, 2007

GORA AFRICA!

Hace ya días que tengo ganas de explicar algo que he empezado en este "euskal amets", pero la verdad es que no quería explicarlo hasta que no tomase un poco de forma (sí, la va tomando).
Todos sabemos que nunca he tenido muy claro lo que quería hacer (que no os engañe este post, aun no lo sé), pero creo que aunque no tenga muy claro lo que quiero, al menos ahora sé por donde voy a tirar.
Hace cosa de un mes empecé a trabajar como voluntaria para una ONG que hay cerca de mi casa. Se llama FUNDESO (Fundación Desarrollo Sostenido) y aunque no es una ONG muy grande tiene sede en Bilbao, Barcelona y Madrid. Esta ONG tiene proyectos de desarrollo en América, África y la India y proyectos de sensibilización en España. Tres mañanas a la semana voy a ayudar a poner orden en la oficina, que no es lo más apasionante del mundo, pero es un comienzo y además aprendo bastante (esto de leerte lo que archivas es genial!). Además ahora me han ofrecido empezar con algo más (eso para próximas entregas).

También estoy en otra ONG que se llama Hiranka. Esta está en Deusto y es algo bastante más personal porque allí se trabaja directamente con personas. La idea del proyecto en el que estoy es ayudar a inmigrantes a aprender español y a socializarse un poco con gente de aquí y así evitar un poco que se formen ghetos. (Siempre diré que nos enseñan más ellos a nosotros que nosotros a ellos!). Pero este proyecto lo dejamos para otro post...
Hace un par de semanas mi "jefa" en Fundeso (Covi) me dijo si me apetecía diseñar unos carteles sobre algunos proyectos de la ONG para unas jornadas Africanas que se han hecho toda la semana pasada en Arantzazu, así que estos días he estado dedicando mis noches a mi querido photoshop. La idea de estas jornadas es tan simple y a la vez tan complicada como acercarnos un poco a la realidad africana. Las jornadas duraron toda la semana, pero nuestra ONG estuvo solo el fin de semana para la campaña de sensibilización, así que el viernes me fui a dormir tempranito para irme a Arantzazu el sábado.
Toda una maratón llegar a Arantzazu!! Covi y yo cogimos el bus en Bilbao a las 8:30. Fuimos hasta Bergara, de allí hasta Oñati (por cierto... ¡Qué bonito es Oñati!) y de Oñati a Arantzazu en taxi... Llegamos a las 11 de la mañana!!!!! Fue una sorpresa genial ver Arantzazu... Lo que hay allí es un monasterio franciscano que pretende ser (al menos el sábado lo era) un centro cultural y un punto de encuentro. Pero lo que más me impactó no fue el santuario, sino todo lo que le rodeaba. Naturaleza en estado puro!!!!

La verdad es que nuestra corta mañana fue de lo más tranquila, porque mientras nosotras estábamos montando el stan de Fundeso y socializándonos con los cooperantes del resto de stans, la gente estaba en una charla que daba un profesor de la Autónoma de Madrid. La poca gente que por allí andaba y que no estaba en la charla era porque estaba en una boda (nosotros queriendo concienciar a la gente y una chica monísima vestida de blanco nos roba todo el protagonismo!!!! Así no se puede!!!). A las 14:00, comida africana y unas conversaciones muy interesantes (pensamientos... quizá sí podría dedicarme a esto toda mi vida). Después de un cous-cous inevitablemente giputxi conocemos a Bake, una mujer de un pueblo de nombre impronunciable que nos explica que hace ya unos años que ella y sus siete hijos viven en Madrid. Que tiene fibromialgia, pero que si a la gente de aquí no les hacen ningún caso imaginense ustedes a una inmigrante. Que no puede trabajar porque le duele todo, pero que no puede demostrar que le duele, así que no le dan la baja... Que tiene que vivir de sus hijos aunque no quiera...

Después de comer, la representación africana que había el sábado en Arantzazu nos regaló una canción que nos hizo levantar a todos y ponernos a bailar... (un momento realmente especial).

El tiempo no acompañó mucho por la tarde, así que los stans cerraron antes de lo previsto, pero la corta tarde fue bastante más activa que la mañana y al menos pudimos disfrutar de gente que realmente se interesaba por lo que podíamos enseñar.

A parte de lo bien que me lo pasé i de las increibles vistas de Arantzazu, me quedo con algo que dijo uno de los cooperantes: "Cuando la gente se mueve como se movió por cosas como el 11 M o la guerra de Irak es genial. Lo malo es que la gente no se horrorize al pensar la cantidad de muertos que hay cada día en África, muchos más que entonces... El problema es que nos hemos acostumbrado a ello..."



1 Comments:

Blogger Nauet said...

Ei! Això de les ONGs em tira a mi també! Sobretot en la vessant de cooperació per al desenvolupament. Ajudar-los a que no es quedin enrere en el tren de l'educació i/en les noves tecnologies, fomentar l'intercanvi cultural i combatre la (nostra) ignorància. No descarto fer alguna estada curta a l'Àfrica!

Gaudeix de les últimes setmanes a Bilbo i... fins aviat!

6/15/2007  

Post a Comment

<< Home